"W-OnderWijs"

Sinds ik in de basisschool werk, voelde ik al heel snel en heel sterk dat ik meer wil betekenen dan alleen leerkracht wiskunde en dat ik een nieuwe wervelwind wil teweegbrengen in het onderwijs.

Omdat ik de eerste weken voelde en opmerkte dat heel wat leerlingen moeite hebben met elkaar en dat ze met een "rugzakje" zitten, elk op hun manier, wil ik ze vertrouwen schenken en wil ik handelen vanuit een "WIJ-samen". Dat geef ik ook door aan de leerlingen. In het begin vonden mijn leerlingen dat zeer vreemd. Het was alsof ze zelden in aanraking kwamen met iemand die lief was, luisterde naar hun verhaal en hun liet zijn wie ze zijn zonder oordeel. 

Ik kreeg algauw de stempel van de 'te lieve' juf, waarbij ik soms het gevoel kreeg dat leerlingen me aan het uittesten waren. Eén leerling zei letterlijk tegen mij: 'Juf, we zijn aan jou nog niet gehabitueerd.' Wanneer ze te luidruchtig waren of niet luisterden, zeiden sommige leerlingen: 'Juf, je moet luid roepen of je moet straffen.' Ik verschoot daar van en voelde onmiddellijk aan hoe hard de straffen- en belonen maatregel ingebakken zit in de huidige maatschappij. Voor wat, hoort wat. Eerst zien en dan pas geloven, ... . Het is voor mij niet altijd een gemakkelijk parcours om in de basisschool op mijn manier, zoals in het middelbaar, aan de slag te gaan, maar toch voel ik dat ik wil blijven handelen vanuit een "Wij- samen", dat ik de leerlingen wil motiveren, vertrouwen bieden en niet oordelend/chanterend tewerk gaan.

Ik wil leerlingen niet bang maken of schrik laten hebben van me. Ik wil dat ze zich goed voelen en dat ze me alles kunnen zeggen, dat ze zichzelf de moeite waard vinden en dat ze geloven in zichzelf en in hun eigen specifieke talenten. Eerst geloven, dan zien. Ik luister naar wat ze te zeggen hebben en breng hun inzichten aan door middel van een constructief gesprek. Ik sta op mijn strepen wanneer nodig en kijk vooral naar de leerling achter het gedrag. Omdat ik weet dat hun gedrag een uiting kan zijn van hun thuissituatie of andere zaken die hun parten spelen. Uiteraard geef ik toe dat dit een moeilijker parcours is dan de normale gang van zaken binnen het onderwijs nl. 'straffen en belonen', aldus gedragsconditionering. Nu het zou ik niet zijn, mocht ik een andere visie voor ogen hebben. Ik kan iedereen het boek 'Kinderen zijn geen puppy's' aanbevelen om te lezen.

Hoe mooi zou het zijn dat kinderen naar de les/school komen omdat ze gemotiveerd zijn en niet omdat er iets aan vasthangt, omdat het moet, omdat er iets te verdienen of te verliezen valt. Ik voel heel sterk dat ik deze visie wil uitdragen / transformeren binnen het onderwijs. 

Hoe vroeger deze mindset er ingebakken zit, hoe krachtiger ze hun middelbaar parcours of verdere studies/ leven kunnen doorlopen. Mijn parcours als juf zal de eerste maanden misschien iets hobbeliger zijn dan wanneer ik werk met straffen of beloningen uitdeel, maar ik ben er van overtuigd dat wanneer leerlingen voelen dat ik hun als een waardevol persoon behandel en hen respecteer zoals ze zijn, ze motiveer en vertrouwen schenk, dat ik op langere termijn veel verder zal staan met de leerlingen en meer zal bereiken. Hoe graag ik me verkleed, toch voel ik dat ik geen masker kan opzetten en me niet anders kan voordoen. Wat niet wil zeggen dat ik over me heen laat lopen, ook al is het niet altijd evident. Het "Wij samen" en het respect zit er nog niet bij iedereen ingebakken en ik geef gerust toe dat ik voor de vakantie al eens een traantje heb weggepinkt bij de leerkrachten en leerlingen. Velen kunnen nu denken van 'hoe zwak', maar ik zie dit als een meerwaarde/sterkte. Ik wil de kinderen laten zien dat zowel zij, alsook de juffen ook maar mensen zijn en dat het ok is om je gevoelens / emoties te uiten of te benoemen. Kwetsbaarheid uiten is zeer sterk. Emotie komt van emovere dus laat je emoties maar bewegen. Het is een vorm van loslaten.

We werden allemaal als voelers geboren, maar al snel werden we tot denkers getransformeerd. Daarvan vind je veel terug in de opvoeding. Een typisch voorbeeld kan zijn wanneer je, je baby eten geeft en op een bepaald moment spuwt de baby het eten uit. De meeste ouders gaan dan tewerk met de vliegtuigmethode. Nog een lepeltje voor mama, nog een lepeltje voor papa, ... . Eigenlijk voelt het kind hier dat hij/zij genoeg heeft, maar de ouders weerleggen het gevoel van hun kind door te blijven 'pushen'. Dus het kind denkt: 'Oei wat ik voel, is niet ok.' En hoe meer dat dergelijke zaken gebeuren, hoe meer trauma's of kreukelingskes het kind ontwikkelt.

We worden als volwassen persoon gevormd door onze kindertijd. Dit is absoluut geen verwijt naar ouders, want uiteraard handelt iedereen vanuit zijn of haar eigen opvoeding, overtuigingen, beperkingen, kreukelingskes, ... . Maar hoe mooi zou het zijn als een kind mag voelen en zijn of haar emoties mag uiten. Je hoeft niemand te worden, want je bent al iemand. Een kind voelt, weet en kan veel. Kernboodschappen die zeer belangrijk zijn voor een kind zijn: "Het is ok dat je bang bent. Wees maar eens verdrietig. Huil maar. Wat jij voelt is ok. Je bent bijzonder zoals je bent. Je kan het. Het is ok. Wat mooi van jou. ... ." 

Ik maak samen met de leerlingen enkele nuttige klasafspraken en daar dienen we ons allen aan te houden. Ik zie het onderwijs als een spel, waarbij er enkele spelregels zijn, maar verder spelen we samen het spel des leven of al spelend leren vanuit een "Wij samen".

Ik noem het W-OnderWijs, waarbij de W staat voor "Wij samen" in het onderwijs, samen school maken, zowel met de leerkrachten, leerlingen en het beleid, maar even goed elk kind is een WONDER. Hoe WIJS is dat? Elk kind heeft WIJSheden en talenten. WONDERfull toch?! En als elk kind dan nog eens zichzelf mag en kan zijn in de WONDERe wereld van het ONDERWIJS dan zie ik alleen maar geweldige groei- en bloeiresultaten in het W-OnderWijs en in hun latere leven. WOW!

In BS GO Denderleeuw staat "GOVA" in de visietekst. GOVA staat voor Gedifferentieerd Onderwijs VakAnkers. Ik zag onmiddellijk een meerwaarde in deze letters en breide hieraan mijn eigen visie hoe ik het onderwijs zie:

Ik vind het belangrijk dat er naast een goede onderwijsvorming ook de emotionele ontwikkeling van het kind voorop staat. Een open blik op de wereld, goede communicatievaardigheden, zelfstandig kunnen werken en een positief zelfbeeld zijn veel waard. Op die manier worden kinderen goed voorbereid op de grote overgang naar het middelbaar onderwijs en naar hun latere leven. En laat ook dat één van mijn doelen zijn die ik wil teweegbrengen in de onderwijswereld. Een mooiere, krachtigere en vlottere overgang van een zesde leerjaar naar een eerste middelbaar. Een "WOW" voorbereiding op het leven.

Ondanks het feit dat mijn manier van werken of visie anders is, heb ik op die korte tijd toch al mooie resultaten bereikt. Ik heb veel leerlingen die me op korte tijd in vertrouwen nemen en hun verhaal komen delen, leerlingen die posters maken om uit te hangen in mijn klas met als boodschap 'Het is wij samen.', leerlingen die liedjes maken en zingen over 'Het is wij samen', ... . Ik weet dat de leerlingen me graag zien en dat ze me respecteren. Het is voor hen en voor mij soms nog zoekende om ze te laten inzien dat het ook anders kan. 

Dat het ook anders kan, wil ik graag tonen door het verhaal van Merlijn (*), een leerling uit L6. Merlijn kwam samen met haar mama naar het oudercontact en kreeg haar rapport te zien. Ze huilde, want ze had gemiddeld +/- 60%, werkte zo hard en wou betere punten behalen. Ook mama was er in het begin van overtuigd dat ze 70% moest halen, zodat ze niet naar een 1B zou moeten. Daar had ze schrik van. Ik vroeg haar toen: 'Merlijn, denk je dat de directeur me bij mijn sollicitatie gevraagd heeft naar mijn punten uit de Basisschool, Middelbare school of Hogeschool?' 'Ja', zei ze. Ik zei haar volmondig dat ik haar kon geruststellen, want dat de directeur niet naar mijn punten heeft gevraagd. Hij heeft me aangenomen omdat hij mij zag als een getalenteerde en gemotiveerde wiskundeleerkracht. Ik vroeg toen aan haar of ze graag naar school komt? Of ze gelukkig is? Of ze gezond is? Drie keer kreeg ik een ja te horen. Ik vroeg haar toen of dat niet het belangrijkste is om door het leven te gaan? Doe ik graag wat ik doe? Ben ik gelukkig? Ben ik gezond? Kan ik mezelf zijn? Ben ik gemotiveerd? Heb ik vertrouwen in wat ik doe? Dat is het belangrijkste in het leven. Geen punten of een vergelijking met een ander. Enkel een vergelijking met jezelf een jaar terug. Waar sta ik? Wat heb ik geleerd? Wat kan er anders? ... Een appelboom heeft niet dezelfde talenten als een wilg en toch zijn het beide bomen. Ik zei toen: 'Merlijn, ik geloof in jou en weet dat je het kan. Ga er voor zonder alleen te kijken naar die punten, want die tellen later niet. Inzet en motivatie is belangrijk en iets doen vanuit je hart met een gezonde geest en lichaam is nog veel belangrijker. Ik vroeg haar toen om recht te staan op de stoel. De mama keek me toen aan met een blik van wat is dat hier?! 

"Merlijn, zeg nu drie keer krachtig en luidop: Ik ben Merlijn, ik kan het en ik doe mijn best!" Merlijn deed dat, huilde en lachte tegelijkertijd. Ook de mama en ikzelf pinkten een traan weg uit ontroering. Dat was zo een mooi en krachtig moment. Dat is waar ik het voor doe. Merlijn en de mama hebben me hartelijk bedankt en gingen met een nieuwe mindset de deur uit. 

Ik ben trots op haar en op mezelf. Ik ben dankbaar dat ik van betekenis kan zijn of een inspiratiebron ben voor kinderen en volwassenen. Ik voel dat we op die manier het verschil kunnen maken en ik wil deze visie en missie graag verder in de wereld zetten. 

Het liedje "Something inside so strong" stimuleerde me nog meer om mijn hart te volgen en mijn pad te bewandelen naar hoe ik het zie. Ik geloof er in en handel vanuit een "WIJ samen". Ik kan het niet genoeg beamen. Ik ben alvast benieuwd wat er nog op mijn pad zal komen en kijk er naar uit om succeservaringen met jullie te delen. Voel, volg je dromen of spreek ze althans uit.

Inspirerende WOW-groet,

Werd je getriggerd? Of is mijn blog herkenbaar voor jou?

Voel je vrij om een reactie op 'W-OnderWijs..' te plaatsen.

(*) Merlijn is een fictieve naam