"Een jaar later..."

Exact een jaar geleden verhuisde ik naar Nevele. Niet wetende wat het komende jaar me zou brengen. Vandaag, één jaar later, kan ik zeggen dat ik trots ben op hoe ik het afgelopen jaar met een lach en een traan heb beleefd, geleefd, doorstaan met vallen en opstaan, heb genoten van kleine dingen, veel plezier gemaakt met vrienden en familie. Ik voel vooral veel dankbaarheid dat ik het jaar heb in gedanst. Aan de beelden van het afgelopen jaar te zien, kan je het letterlijk en figuurlijk nemen. 😊  

"Life is a dance!" Hiermee bedoel ik dat ik mijn eigen dans danste en een gezond evenwicht zocht tussen dingen doen gebeuren en dingen laten gebeuren. Ik zorgde er voor dat het mannelijke en vrouwelijke aspect in evenwicht waren bij mezelf. Met het mannelijke aspect bedoel ik daadkracht, leiden, bedenken, actie ondernemen en met het vrouwelijke aspect bedoel ik het intuïtieve, de overgave, het loslaten en het vertrouwen. In mijn blog 'Bemind, geleden en geleerd' citeerde ik het volgende: "Mijn naam in 2022 is alvast Anneleen "LOSLATEN" Bradtje voor de sfeer." Alsof op een jaar tijd mijn man, mijn dorp, mijn huis, mijn schoonfamilie, bepaalde vriendschappen loslaten nog niet genoeg was, besloot ik midden juli om ook mijn job als leerkracht wiskunde in Aalst na 12 jaar los te laten. Als wiskundeleerkracht kan dat tellen, uiteraard. Ik voelde al een tijdje weerstand bij mijn huidige job. Ik sprak het uit, maar verder handelde ik er niet naar. Ik had vertrouwen dat mijn leven het beste met me voorhad.  

Tot ik op een dag in mei toevallig in contact kwam met de directeur van BS GO Denderleeuw. We hadden een fijne babbel en een kleine twee maand later zat ik in zijn bureau voor een gesprek. Ik kreeg toen de kans om vakleerkracht wiskunde te worden van de derde graad in zijn basisschool. Een unieke kans, maar toch iets waar ik even over moest nadenken. Iedereen die me goed kende, wist dat ik uitdaging nodig had en wist dat ik meer wou/wil betekenen in de (onderwijs)wereld. Ik voelde een sterke visie of missie hoe ik het onderwijs zie en de visie van de basisschool in Denderleeuw sloot daar heel mooi bij aan. Ik voelde dus al heel snel dat ik de sprong moest wagen en mijn job in Aalst moest loslaten. Het was een beslissing met pijn in het hart, want het team lag en ligt me nauw aan het hart, maar ik moest mijn gevoel volgen. Ik kan altijd terug, maar ik voelde dat het de juiste keuze was voor mezelf. Soms denk ik terug aan de scène van Assepoester, waarbij de stiefzussen het glazen muiltje van Assepoester proberen en blijven proberen passen, maar op een bepaald moment springt het schoentje van hun voeten... . Als het niet meer klopt dan dien je er naar te handelen en er voor te zorgen dat het schoentje wel past. Alleen ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen daden en keuzes. Ook bij deze vorm van loslaten zijn er veel traantjes gevloeid, vooral omdat ik een zalig team moest achterlaten. Maar een team kan ik blijven zien. Een jobaanbieding komt niet elke dag aan je deur kloppen.

Ondertussen ben ik drie weken gestart in Denderleeuw en kan ik momenteel getuigen dat er in een basisschool nog harder moet gewerkt worden dan in een middelbare school. In de basisschool ben je juf, secretariaatsmedewerker, leerlingbegeleider, econoom en opvoeder tegelijkertijd. Desalniettemin krijg je wel heel veel liefde van de kinderen. Tientallen zwaaikes en knuffels krijg ik per dag van de kinderen. Dat maakt het wel leuk. Het is een leuke uitdaging dat momenteel, ondanks het vele werk, de nieuwe regels en indrukken, toch wel plezant is. Ik kijk er naar uit om voor een vlotte overgang te zorgen van een zesde leerjaar naar een eerste middelbaar. Ik wil leerlingen inspireren en motiveren voor het middelbaar onderwijs en hun verdere toekomst. Ik wil ze leren dat hun hart altijd klopt en dat intuïtie, vertrouwen en motivatie belangrijk zijn. Ze mogen iemand zijn in plaats van iemand te worden. Ik wil kijken naar het gedrag achter de leerling en wil differentiërend gaan werken. Ik heb in mijn klas enkele mantra's opgehangen en streef er naar om daar dagelijks, naast de wiskunde die ik geef, naar te handelen. 

Bij mijn job wissel heb ik talrijke mooie woorden en wensen mogen ontvangen en dat deed me zo deugd. Ik blijf goed voelen en geef alle oordelen, projecties, alles wat met een bepaalde lading wordt gezegd, liefdevol terug aan de gever en ik ontvang enkel datgene waarvan ik voel dat het helemaal klopt voor mij. Ik heb vertrouwen dat mijn leven het beste met me voor heeft. Ik vind het vooral belangrijk dat ik eerlijk ben naar mezelf toe. Enkel vanuit eerlijkheid bouw je echt aan een relatie, zowel aan de relatie met de ander of aan de relatie met jezelf. Wanneer je dus ja zegt aan een ander, waak er dan over dat je geen neen zegt tegen jezelf. Eerlijkheid duurt echter het langst. Dus zing je eigen stem en spreek jouw waarheid uit. 

Het leven is zo kort en ik vind het niet belangrijk dat wanneer we er niet meer zijn wat we vergaard hebben, maar wel belangrijk wat we als persoon achter laten en die missie voel ik heel sterk dat ik iets wil achterlaten als inspirerend en waardevol persoon in de wereld. Ik ben ook niet iemand die mezelf ga vergelijken met anderen, maar ik vergelijk me alleen met mezelf een jaar terug. Waar stond ik toen? Wat heb ik geleerd? Wat neem ik mee? Waar ben ik in gegroeid? Wat kan er beter?

Ik kijk al uit naar wat schooljaar 2022-2023 me nog te bieden heeft. Ik blijf alvast dansen, lachen en fladderen op mijn eigen fleurige pad met rups en downs. I trust myself en bedank iedereen die mij mijn pad mooi laat maken.

Werd je getriggerd? Of is mijn blog herkenbaar voor jou?

Voel je vrij om een reactie op 'Een jaar later...' te plaatsen.